لگدکوب

بر سرم ران روزی از راه کرم رخش جفا تا کیم داری ز محرومی لگدکوب ستم

گر خاک شدم، چرخ لگدکوبم کرد گر آب شدم از نظر انداخت مرا

لگدکوب غمت زان گشت روحم که بخت بد لگد زد بر فتوحم

گفت خرد از پی تاریخ او گشت لگدکوب جفای سپهر

از لگدکوب حوادث صاف طبعان ایمنند زیر دست و پا بود چندان که خرمن پاک نیست

موریم که گشتیم لگدکوب سواران در گوشه که بر پای سلیمان نرسیدیم

آخر شدم چو سبزه لگدکوب خاص و عام گر چند روز، قابل نشو و نما شدم

از آن سپس که لگدکوب همچو سبزه بدم شدم سرافراز از همتش چو شاخ سمن

باز دل ما بزیر پای غم تو بام لگدکوب شد که خانهٔ پستیم

از آن شده ست لگدکوب بلبلان سر سرو که پیش قامت تو می کند سرافرازی