لول

لولیانند درین شهر که دلها دزدند چشم ازین خلق ببندی چو دریشان نگری

حب لولی گر از شکر باشد حبةالقلب را بتر باشد

نه از وصال ملولان ملول می‌گیرد نه از فراق حریفان خمار می‌خیزد

ساغر من کاسه کنار شکسته مطرب من لولی رباب دریده

اگر ملول شوی یا ملامتم گویی اسیر عشق نیندیشد از مَلال و مَلام

تو طبیبی و ما چنین بیمار تو ملولی و ما چنین مشتاق

به بی پرده محمل حریم رسول نشسته همه اشکبار و ملول

پس سِری که مغز آن افلاک بود اندر آخر خواجهٔ لولاک بود

از دیدن تو جانم هر چند تازه گردد از من تو گر ملولی هرگز مباد جانم

دل می‌دهد گواهی کز ما دلت ملول است آری تو راست فرمان باری تو جان مایی