لوس

نام تو و خطاب تو از سعد و از علوست با سعد و با علوست همیشه قران تو

تعالی الله، آن نامهٔ دل‌فریب بنامیزد، آن قاصد چاپلوس

خواهش طفلان پدر را نیست جز بهر مویز مرد دانا خوب می‌فهمد زبان چاپلوس

نرنجانی از خویش مرد کریم برانی زخود چاپلوس و لییم

غرض اینست، بر این آدم لوس دهند ار پول خواند روضه معکوس

بی محابا سینه بر دریای آتش می زند در نظر حسن گلوسوز که را دارد سپند؟

نه پلیسی که کلّه‌اش چو کدوست آن پلیسی که مثلِ برگِ هلوست

نیست اکنون ز چاپلوسی او جز حدیث رکاب بوسی او

ـ در بسته، اثر ژان پل سارتر، ایروان: لوساباتس، ۲۰۰۶م