لودگی

از قبای لاله های این چمن پاک شست آلودگیهای کهن

گر آلوده گردم من اندیشه نیست جز آلودگی خاک را پیشه نیست

دامن از آلودگی سخت گران گشته است وه که درآرد ز پا به که به چیدن دهیم

دعوی پرهیزگاری نیست جز آلودگی وقت جامی خوش کزین آلودگی پرهیز کرد

آلودگی صحبت ما ننگت بود چون شعله ز ما کشیده دامان رفتی

نی ز عصمت پاک دامانیم کز ناموس و ننگ می کند آلودگی پرهیز از دامان ما

گهر جُست نتوان به آسودگی بوَد نقره محتاج پالودگی

حبذا آن دو ناظر و منظور هر دو ز آلودگی شهوت دور

بعصیان سراپای آلوده‌ام سراپا ز آلودگی پاک کن

از این آلودگی تا چند گویم منم پیوند کل پیوند جویم