لوخ

کلوخی دو بالای هم بر نهیم یکی پای بر دوش دیگر نهیم

سنگ و کلوخ و جانور برگ گیاه و هم شجر جمله بذکر حق زبان از دم مرتضی علی

الکساندر الکساندرویچ باشیلو (روسی: Александр Александрович Башилов ) (۳۱ اوت ۱۷۷۷ در هلوخیف - ۳۱ دسامبر ۱۸۴۷ در مسکو) افسر ژنرال روسی دوره جنگ های ناپلئونی بود که بعداً به برنامه ریزی شهری مسکو و حومه آن مشغول شد.

مگر سنگ و کلوخی بود در راه بدریائی در افتادند ناگاه

طراحی‌ها و تصاویری از بلوخ و طراحی‌ها و نقاشی‌هایی که وی خالق آن بوده در دانشگاه هاروارد وجود دارد، همچنین کتابخانه عمومی نیویورک مقالات زیادی از وی را نگه‌داری میکند.

روبها پا را نگه دار از کلوخ پا چو نبود دم چه سود ای چشم‌شوخ

نام آن به معنی «روستای کلوخ» است که احتمالاً به نوع زمین آن اشاره دارد.

در سال ۲۰۰۲ هیئت علوم ملی جایزه ونیوار بوش را به بلوخ اعطا کرد.

مچین آنقدر بر سر هم کلوخ که از معنی تر کشد نم کلوخ

محمود اعتمادزاده (م.ا. به‌آذین) (۱۲۹۳–۱۳۸۵) نویسنده، مترجم و فعال سیاسی معاصر ایرانی بود. به‌آذین فعالیت‌های ادبی خود را از سال ۱۳۲۰ –و زمانی که به علت جراحت در جنگ جهانی دوم یک دست خود را از دست داده بود– با انتشار داستان‌های کوتاه آغاز کرد. نوشته‌ها و داستان‌های کوتاهِ بیشتری در طولِ سالهای بعد به رشتهٔ تحریر درآورد و با ترجمهٔ آثار شکسپیر، بالزاک، رومن رولان، شولوخوف و نگارشِ خاطرات و تجربیاتش از زندان‌های دههٔ ۱۳۵۰، به خدمات ادبی خود ادامه داد. شهرت وی از زمان سردبیری هفته‌نامهٔ کتاب هفته و سپس ریاست کانون نویسندگان آغاز شد.

هر کسی سوره «فیل» را در نماز واجب بخواند، در قیامت هر کوه، زمین هموار و کلوخی برای او شهادت می‌دهد که او او نمازگزاران است، و منادی صدا می‌زند دربارهٔ بنده من راست گفتید، شهادت شما را به سود یا زیان او می‌پذیرم بنده ام را بدون حساب داخل بهشت کنید، او کسی است که من وی را دوست دارم و عملش را نیز دوست دارم.[ب]

در نگاشته‌های سیاسی و اخلاقی ارنست بلوخ «امید»، نقشی اساسی ایفا می‌کند. او در مفهوم امید در واقع همان حرف مارکس را می‌زند که وظیفهٔ اصلی، نه فقط تفسیر، بلکه تغییر جهان است

پیکان تیر از کف تو منبع زلال سنگ و کلوخ در نظر توست جام جم

آب در بستان آدم می‌رود لیکن چه سود از کلوخی گل برون آید ز دیگر سوی خار

گفت: در ابتدا جماعتی به مهمان آمدند. ایشان از این دیوار همسایه پاره ای کلوخ بازم کردم تا دست بشویند. هر وقت که آنجا رسم از آن خجالت و ندامت چندین عرق از من بچکد، اگر چه بحلی خواسته ام.

کلوخی بر لب خود مال با خلق شکر را گیر در دندان و می‌رو

بتن ماننده روباه مسلوخ بسر ماننده بیغور نسناس