لهیب

خانه سوز هستی شد، آه آتش آلودم انما الحشی ذابت، من لهیب نیرانی

کالشمع ینقص حین زاد لهیبه ما قد نمی علی ذوی حوباء

خاطر او آب خضر و آتش موسی است ز آنک کز ز آب الطاف و هم ز آتش لهیبش یافتم

ای از لهیب تیغ تو دوزخ زبانه یی وی از نهیب قهر تو محشر فسانه‌ای

اسیر آتش اندیشه ام، خلاصم ده به آب لطف و نسیم سخا زبحر لهیب

آب لطفت، اگر بمن رسدی دل من کی پر از لهیبستی؟

از لهیب آن گنه بر جان من روز روشن گشت چون شام ظلام

تو چنین مشغوف ظلم و شعله دوزخ لهیب تو چنین مشغول غیر و حضرت عزت غیور

ایهشت بهتش رحمتت را سببی دوزخ ز لهیب غضب بو لهبی

تو چو شمع دلفروزی همه جمع عاشقان را به خدا که هیچ پروا، نکنم من از لهیبت