لنگری

به تمکین سرشار حسن و جمال به بی لنگریهای شوق وصال

در بحرِ عشق گر چه گران هم چو لنگریم تا آشنا نداند بیگانه می‌رویم

زحمت‌تدبیر یکسونه‌که در دیای عشق بادبانی نیست کشتی را به از بی‌لنگری

با تکلف بر کسی نعمت گوارا کی شود؟ سیر میگردی ز جان، چینی شود تا لنگری

دب لا گر صبر داری همچو نوح اندوه نیست کشتی بیطاقتان سرگشته از بیلنگری است

کشتی دل، چون ز دریا غمت بیرون رود؟ همچو یاد کوه تمکین تو، دارد لنگری؟!

چه سندان روی او آئینه روح چه سندان لنگری در کشتی نوح

با وجود اینکه دارم لنگری چون درد تو دل تپیدن داد بر بادم، ببین احوال چیست؟

کوه طاقت صائب از دل گو گرانی را ببر این محیط بیکران را لنگری در کار نیست

آن چنانم مضطرب کز من گران لنگریست در ره صرصر غبار و بر سر گرداب خس