لند

گاه چو اهل نغم ‌کرده پی زیر و بم نغمهٔ آن را بلند نالهٔ این را حزین

چون مسیحا همت هر کس بلند افتاده است آسمان صائب بود چون بیضه زیر بال او

کسی سرنهد در جهان سر شود بلند آید و پایه برتر شود

آسان مگیر نالة زار مرا به گوش کاین دود دل ز سینه به صد زور شد بلند

بلند بختا بختم جوان شد از نظرت نظیر تو نشناسم‌ کسی به حسن نظر

بدو گفت دارم من این کام تو بلندی بگیرد از این نام تو

بلبل نالنده به دیدار گل پرده گشا گشت ز اسرار گل

به پیروزی اندر بترس از گزند که یکسان نگردد سپهر بلند