لم یزل

نوشته منشی دوان صنع لم یزلی بمشک بر ورق لاله ات مثال جمال

وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْراهِیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ اول او را ملکوت آسمان و زمین نمودند، تا از راه استدلال دلیل گرفت بر وجود صانع. در کوکب نگرست گفت: «هذا رَبِّی» ای: هذا دلیل علی ربی، لأن ربی لم یزل و لا یزال، و هذا قد أفل «لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ». پس بآخر جمال حقیقت او را روی نمود، از راه استدلال و برهان بمشاهدت و عیان بازگشت. روی از همه بگردانید، گفت: فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِی إِلَّا رَبَّ الْعالَمِینَ، و جبرئیل را گفت: اما الیک فلا. اول عالم‌وار شد، آخر عارف وار آمد.

کردگار جان و تن پروردگار مرد و زن کردگار لم یزل پروردگار لا یزال

چشم جان بگشا و نور لم یزل جلوه گر بین از در و دیوار دل

کون جامع که حادث ازلی است مجمع فیضهای لم یزلی است

زین حکایت کرد آن ختم رسل از ملیک لا یزال و لم یزل

تا خریدم دین عشق لم یزل صد هزاران جان و دل کردم مراد

صبح ازل میدمد که افق لم یزل شام ابد می رمد از دم شمس النهار

چو فیضم لم یزلی است این، تو نیز تاریخش اگر طلب کنی از (فیض لم یزل) دریاب

دوش بر اوج لا مکان خیمه اصطفا زدم نوبت ملک لم یزل بر در کبریا زدم

شور شراب لم یزلی در سر است و بس جز مست بادۀ ازلی هوشیار نیست