لقلق

هست در بند لقلقه مانده از درِ معنی و خبر رانده

نام بهمان ژاژخا بنهد ملقلق‌باف‌، لیک خود ملقلق‌باف‌تر صد ره ز بهمان ژاژخا

به رنگ‌ریزی‌ کلکش‌ کند عیان به مهارت نشید بلبل و پرواز سار و جنبش لقلق

نالۀ مرغی که وردش حق حق است نزد لقلق مایۀ طعن و دق است

بگو بفاضل عالی جناب، مفتی شهر چه سود لقلقهای زبان؟ چو دل مردست

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ، هو مصدر کالزّلزال و القلقال، یعنی: من شرّ الوسوسة الّتی تکون من الجنّة و النّاس و الوسوسه: الحدیث الخفیّ، لقوله: «فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطانُ» و صوت الجلیّ یسمّی وسواسا و وسوسة، و الموسوس الّذی یکسر الحدیث فی نفسه و وسوسة الشّیطان تصل الی القلب فی خفاء. و قیل: هو الکلام الخفیّ الّذی یصل مفهومه الی القلب من غیر سماع. و قیل: وسواس النّاس من نفسه، و هو وسوسة الّتی یحدث بها نفسه. و قیل: «الْوَسْواسِ» هو اسم الشّیطان الّذی یمسّ ابن آدم بطیفه و یخیّل الیه و یوذیه و یفزعه فی منامه. و «الْخَنَّاسِ» صفته، و خنوسه انّه یدخل صدر ابن آدم یضع خرطومه علی قلبه یوسوس الیه ما دام ناسیا للَّه عزّ و جلّ و الآخرة، فاذا ذکر ابن آدم اللَّه خنس الشّیطان و کفّ خرطومه و تأخّر. قال ابراهیم التّیمی: اوّل ما یبدو «الوسواس» من قبل الوضوء. و قال مقاتل: انّ الشّیطان فی صورة خنزیر یجری فی جسد العبد مجری الدّم فی العروق، سلّطه اللَّه علی ذلک. فذلک قوله: الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ المراد بالنّاس الاوّل: الأبرار، و بالنّاس الثّانی: الاشرار. معناه: الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ الاخیار من الجنّ و اشرار النّاس، کانّه امر ان یستعیذ من شرّ الجنّ و الانس جمیعا.

هریکی را همچو لقلق مار باید صعوه کرم سوی آب و دانه بینی دایم اندر تاخته

بود بکوی تو گردان سپهر و تابان بیضا چو گنبدی که برآن آشیانه ساخته لقلق

(دستار بزرگ و آن بر بوف بر آن) ( ماننده گنبدیست لقلق بر سر)

به حکم ماردمان را برآری از سوراخ ز بهر طعمهٔ راسو و لقمهٔ لقلق