لعابی

بر زمین انداختی در ره لعابی از دهان خطه اموات را در یک دم احیا کرده‌ای

که از وحشت نگردند آفتابی اگرکردند قدری بد لعابی

هر چه من گفتم، او جوابی داد من زر افشاندم، او لعابی داد

جای گریه‌ست بر مصیبت پیر تو چو کودک هنوز لعابی

بدین مخمور دردی نوش از آن می شربتی در ده دل محرور بیماری لعابی هم نمی ارزد

صد حلقه نگر شیدا زان باده ناپیدا کاسد کند این صهبا صد خمر لعابی را

گلو درد آفاق را از غبار لعابی زجاجی دهد روزگار

شوق لب شیرینت از خار عسل بارد زنبور عسل هرگز زین گونه لعابیده

رمحش بود آن افعی پیچان‌که بنابش از خون بداندیش بود سرخ لعابی

برداشت سر ز خاک و لبش بر لبان نهاد وآنگه لعابی از دهنش در دهن فتاد