لعاب

به مدح شاه میامیز لاف خویش حزین به شهد نحل میالا، لعاب افعی را

علی بن الحسین، زین العابدین(ع) فرمود: هیچ یک از شما بر دیگری نباید فخر فروشد. چه تمامی شما برده‌اید و مولای‌تان یکی است.

ادیب در قطعه‌ای نیز (به مناسبت نقاشی میر زین العابدین، معروف به میر آقا، از چهرهٔ شاعر)، به زبان شعر از نسب خود، سخن می‌گوید:

اگرنه از شکر شکر تو همیشه ترست مذاق بنده لعابش چو آب افیون باد

ارقم روز و شب آنجا از لعاب نیش مرگ زهر قاتل بر سر خوان تمنا ریخته

پرهیز تا به چند کسی چند دست خویش همچون مگس به سر زند از دیدن لعاب

از لعاب دهنش آب بقا نوشد خضر باد مهر تو اگر بر دم ثعبان‌ گذرد

صد چشمه آب خضر از خاک برآید هر جا که لعابی به زمین زآن دهن افتد

ز اوج خویش عَطارُد چنان نمود همی که از عقیق یکی مهره درکف لعاب

آتشش در جان فتد هر کس که خندد همچو شمع با وجود دیده گریان زین العابدین

شکر و قند زموران خطت گشت پدید گر عسل گشته هویدا زلعاب زنبور