لست

یا گلچینی به گلستان رفت وز بیم جفای خار برگشت

مر آن نغمه‌گر گلستان آمدی ازو نکهت دلستان آمدی

چه درد است این که در دل گشته انبوه دلست این دل نه هامون است و نه کوه

کین زمان در خدمتش دیدم محن گلستان از بوی آن مشک ختن

نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید صورت بستان نهان بوی گلستان بدید

مگر دانست زلفش حِرز ابراهیم بِن آزر که چون بنشست بر آتش‌ بر او آتش‌ گلستان شد

یکی خاری که چندانش کمالست که دایم چاوش راه وصالست

گر باغبان نظر به گلستان کند تو را بر تخت گل نشاند و سلطان کند تو را