لرزنده

سر و پایش لرزنده چون بید ماند ز دیده بسی خون دل برفشاند

درین باغ یک شاخ و یک برگ نیست که لرزنده از صرصر مرگ نیست

گه کوشش اگر خصمت شود چون آهنین کوهی شود ز الماسگون تیغت تنش لرزنده چون زیبق

دلاوران ویلان گشته زرد و لرزنده چو برگ بید که بروی دم خزان بجهد

سراپاش چون بید لرزنده ماند از آواز آن دو به جان زنده ماند

در سینهٔ دل زیر و زبر گشته ز خویت لرزنده‌تر از قطرهٔ آبیست معلق

دلش در تن از بیم لرزنده شد مگر مرده بود آن گهی زنده شد

و آنکه خصمش بمثل گر بود از آهن و روی درگه معرکه لرزنده تر از سیمابست

جان گشت لرزنده زان تیره ابر که کر شد از آن نعره گوش هژبر

ندارد زندگانی آنقدر قدر که بر جان چون شرر لرزنده باشی