لرز

نظر مردمان و دیده بد بر تو چون پیرهنت لرزانم

دل موافق میر از لقای تو خرم تن مخالف شاه از نهیب تو لرزان

بلرزم روز و شو چون بید مجنون ندارم یک نفس آرام بی ته

نقاب بسته برخ لیک از مهابت او در آسمان شده خورشید ذره‌سان لرزان

چو در روی تو تیغ لرزان کنم چنان دان که با تو بتر زآن کنم

نالنده همچون من ز هجران یار لرزنده و پیچنده بر خویشتن

چنان بلرزد جسم از نهیب او که خرد گمان برد که در او روح لرزه دار تب است

چون بلرزند ز بیعت چه زمین و چه فلک گردد از ماه جدا نور و ز ماهی پولک

آنک از کبرش دلت لرزان بود چون شوی چون پیش تو گریان شود

که هرگز نبینم دگر مرز چین بلرزم چو بینم به خواب آن زمین