لحیه

معنی کلمه لحیه در لغت نامه دهخدا

( لحیة ) لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( ع اِ ) ریش. محاسن شعر الخدین و الذقن. ج ، لِحی ̍، لُحی ̍. ( منتهی الارب ). لحوی منسوب بدان است. ( آنندراج ). و هما لحیتان : اللحیة لیة ما لم تطل من الطلیة :
لحیه طاهربن ابراهیم
لحیه ای هست ازدر تعظیم.؟ ( از تاریخ بیهقی ص 127 ).- اظهار لحیه ؛ نمودن که او نیز میداند. عرض لحیه.
- تخلیل لحیه ؛ تنک کردن ریش و آب بزیر آن رسانیدن در وضوء.
- عرض لحیه ؛ اظهارلحیه.
- لحیه طراز ؛ آرایش دهنده ریش :
همه دزدان گنج دین تواند
این سلف خوارگان لحیه طراز.سنائی.
لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( اِخ ) ابن خلف الطائی از شاعران عرب است. رجوع به عیون الاخبار ج 1 ص 247 شود.
لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( اِخ ) نام قصبه و بندرگاه و مرکز قضائی است در 120هزارگزی شمال حدیدة در سنجاق یمن. دارای حدود 3500 تن سکنه. آن را قلعتی است و سه جامع دارد و آب آن از دوفرسنگی به وسیله شتران از چاهها آورده میشود در خشک سالیها آب این چاهها تلخ است. از اینرو باید از نقاط دورتر آب آورند. در مقابل سواحل این محل جزایر کوچک بسیاری است در آنجاها صدف و مروارید بسیار صید میشود. ( قاموس الاعلام ترکی ).
لحیة. [ ل َح ْ ی َ ] ( ع اِ ) زجر است ضأن را.

معنی کلمه لحیه در فرهنگ معین

(لِ یَ یا یِ ) [ ع . لحیة ] (اِ. ) ریش ، محاسن . ج . لحی .

معنی کلمه لحیه در فرهنگ عمید

موی های گونه و چانۀ مرد، ریش.

معنی کلمه لحیه در فرهنگ فارسی

مویهای گونه وچانه مرد، ریش
زجراست ضان را

معنی کلمه لحیه در دانشنامه آزاد فارسی

لُحَیّه
شهری بندری بر کرانۀ دریای سرخ، در دشت ساحلی تهامه، در شمال غربی شهر صنعا، واقع در یمن. محصول عمده اش قهوه و گندم است. احداث آن به اواسط قرن ۱۵م بازمی گردد. ظاهراً پس از درگذشت شیخ سلی، از پیشوایان روحانی قبیله ای، بر گرد خانه و مزار او بنا شد. لحیه تا اواخر قرن ۱۸ شهری دارای بارو و استحکامات بود.

معنی کلمه لحیه در ویکی واژه

لحیة
ریش، محاسن.
لحی.

جملاتی از کاربرد کلمه لحیه

نور در ظلمت او فتاد چنانک دست موسی به لحیه ی فرعون
چون معاون شدم به صلحیه اوفتاده است کارها ز نظام
این روستا در دهستان صالح‌آباد و شهر صالحیه قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۷۲۲ نفر (۱۷۳خانوار) بوده‌است.
عُنُق‌الحیه (گردن مار) یا آلفا مار یک ستاره است که در صورت فلکی مار قرار دارد.
کاش دادی بجای لحیه و شاخ بنده را عقل پهن و هوش فراخ
همه دزدان گنج دین تواند این سلف خوارگان لحیه طراز
دهر پر از شرک و نفاق و جفاست صلحیه یعنی چه و صلح از کجاست
اذا شئت ان الهو بلحیه احمق اریه غباری ثم قلت له الحق
گوش فرا دار که سازم بیان کیفیت صلحیهٔ اصفهان