لب شکری

که در هوای لب شکرینت طوطی جانرا ز بند این قفس سر گرفته باز رهانم

حاصل شد از لب شکرین تو کام مور کام دل من است که حاصل نمی‌شود

صد شربت زهرا گر دهد خشمش با آب لب شکرینش نگزاید

در کوچه ما راست رو، ای دوست، که اینجا بالا شجری، دل حجری، لب شکری هست

دل نشود چون ز تاب رشک گزیده؟ مور خط افتاده آن لب شکرین را

بی لب شکرین او من چه کنم شکر لبان تلخی زهر حسرتم از شکر که میرود؟

هر جا کنند نقل، شود نقل انجمن حرفی که شد ازان دو لب شکرین جدا

نور از لب شکرین آن یار پیوسته چو طوطی سخنگوست

پنهان ز رقیبی که همه زهر نمود از لب شکری به سوی من می‌انداخت

مرا که دیده دل جز بحسن معنی نیست از آن لب شکرین نکته یی دقیق خوش است