لب دادن

ز دستت بی طلب دادن به سایل چون نمی آید نباید روی خود را تلخ از ابرام گدا کردن

گوش بر توست دعاگویان را زیر لب دادن دشنام که چه

مدعای دل به لب دادن قیامت داشته‌ست رو به ناخن می‌تراشم‌ کاین‌ گره وا می‌کنم

آب مرا مریز به آنان که تشنه لب دادند جان براه تو در پهلوی فرات