لایعلم

چه پرسی ز من غیب اگر عاقلی؟ ز لایعلم الغیب چون غافلی؟

نمی‌گویم من این، این گفتِ عشق است در این نکته من از لایعلمونم

یعلمون را خدای در قرآن پیش لایعلمون نهاد مکان

علم در نسبت دانایی تو، لایعلم فهم در جنب شناسایی تو، لایعرف

کیست که اندر سخن چو من مسلط بود گویند ار هست کس گویم لایعلمون

مقر شد از بن دندان سپهر لایعلم که جای در سر این خامه شبه فام است

چون خرد بر کف قلم در مکتب علم گرفت دل رموز آموزی از اسرار لایعلم گرفت

شد هویدا بر ملایک سر مالایعلمون بر خلایق آشکار گشت مهر بی مثال

چنان پیر و چنان عالم فنا به که تا عبرت شود لایعلمون را

باید که خواص و اغنیا باشند با علم وعوام خلق لایعلم