لایعقل

عاشق و رند و مست و لایعقل روز و شب در قفای لیلی بود

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل به صورتی ندهد صورتیست لایعقل

مر مرا بیهوش و لایعقل کند یک نفس از خود مرا غافل کند

چون کشیدم مست لایعقل شدم از خود و از این جهان غافل شدم

چون خیالی را سر عقل خیال اندیش نیست ساقیا جامی بده ز آن می که لایعقل شود

مستم و لایعقل از جام وصال در خمار درد هجران نیستم

بر زمین ساغر سرشار به کف غلطیدن مست لایعقل من از چمن آموخته است

ساقیا از شراب لعل لبت مست و لایعقلیم و بیهوشیم

چون بنوشیدم بیکدم مست لایعقل شدم بیقراری کردم آغاز و برآمدهای و هو

ناصر خسرو براهی میگذشت مست و لایعقل نه چون میخوارگان