لاوه

با نور تو ماه را کلاوه‌ش چه سود که ریسمان ندارد

لاوه زین پیش مزن طعنه بزنار کشیش مگر این طره دستار تو زاهد کم ازوست

بکو بشحنه سر راه من بلاوه نگیرد که نیست طاقت رفتن ز کوی باده فروشم

به خویش آی و چنین خویش را خلاوه مکن که اینت گوید گولست و آنت گوید دنگ

چو مرغ اگر بتوانی تو ای حلاوه قند بیا و سر به سرم م خدمت مزعفر کن

خبر آمو که عجب لاوم من گفتمش: لاوه بکن، خوش لایی

گه سخا مکن ابرو ترش ز عادت کبر تو چون حلاوه فروشی مباش سرکه نما