لاسی

دمید باد بهاری دگر نباید خورد غم وظیفه لزگی و برف بولاسی

عبدالله غمگین شد. شبی بر عقب او می‌رفت تا به گورستانی شد، و سر گوری باز کرد، و در آنجا محرابی بود. در نماز ایستاد. عبدالله از دور آن را می‌دید تا آهسته به نزدیک غلام شد. غلام را دید پلاسی پوشیده و غلی بر گردن نهاده و روی در خاک می‌مالید و زاری می‌کرد. عبدالله چون آن بدید آهسته باز پس آمد و گریان شد و در گوشه ای بنشست و غلام تا صبح در آنجا بماند پس بازآمد و سرگور بپوشانید و در مسجد شد و نماز بامداد بگزارد و گفت: الهی! روز آمد و خداوند مجازی از من درم خواهد. مایه مفلسان تویی. بده از آنجا که تو دانی.

بافتم من پلاسی از موئی ورنه این رشته نیست جز یکتا

ابوالحارث اولاسی گوید سی سال چنان بودم که زبان من سخن نگفتی مگر از سِرّ من پس حال از آن بگردید، سی سال سِرّ من نشنید مگر از خدای تعالی.

پلاسی که عشق افگند در برت که باشد به از خلعت شهریار

بهر گوشه در شعر بشتافتم زموئی پلاسی چنین یافتم

به جای صدرهٔ خارا چو بطریق پلاسی پوشم اندر سنگ خارا

ولی ز غایت کم حاصلیش افلاسی است که محتشم لقبیهاش محض بهتان است

نهادی بوالعجب داری تو در اصل بلاسی کرده اندر اطلسی وصل

ای نفس مطمئنه اندر صفات حق رو اینک قبای اطلس تا کی در این پلاسی