لاحول

لاحول کجا راند دیوی که تو بگماری باران نکند ساکن گردی که تو ننشانی

باز او لاحول می‌کرد آتشین که اعتراض من برو کفرست و کین

زان داد که تا دیو را بینند لاحول بکار دارند و دعا را

چون چنین دیدم بر جای بماندم از هول هردم از حیرت بر خویش بخواندم لاحول

آخر نه این نبیرهٔ شاهی ‌کزو گریخت کابل خدا چنانکه ز لاحول اهرمن

لاهوتیان لاحول خوان با خاک یکسان خاکیان از برق شمشیرش عیان آشوب محشر آمده

مگوی انده خویش با دشمنان که لاحول گویند شادی‌کنان

سوی بدخواه تیر رام پران چو بر ابلیس لاحول مسلمان

تاش تامور از وصل چو شد ناامید می شد و لاحول بخود میدمید

بعد از دو هفته بر آن مسجد گذر کردم، معلم اولین را دیدم که دل خوش کرده بودند و به جای خویش آورده. انصاف برنجیدم و لاحول گفتم که ابلیس را معلم ملائکه دیگر چرا کردند. پیرمردی ظریف جهاندیده گفت: