لابس

چه سود ار تنش خوشبو چون گلابست که چون آتش روانم را عذابست

نه بام و نه در دارد در گشته سرای ما شرمنده سیلابست ویرانه چنین باید

از دولت آن خواجه علی بن محمد امروز گلابست و رحیقست در انهار

شاخ سمن کز لباس شد «متجرد» «مآء سمآء» بر تنش کشیده ملابس

بیا کی گویی اندر جام مانند گلابستی به خوشی گویی اندر دیدهٔ بی‌خواب خوابستی

و فی الخبر: من نازع اللَّه رداه قصمه‌، و قال یهودی لکعب و هو کعب بن مانع بن متیح یقال له الحبر و قد یعظم فیقال الاحبار یکنّی ابا اسحاق. قال له یهودی یا باسحق ما کسوة ربّ العالمین؟ قال رداؤه العزّ و ازاره العظمة. فقال صدقت و اسلم و کسوة کل شی‌ء صفته، و فی القرآن «هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ» هذا زوج الرّجل لانّه یلابسها و تلابسه، قال الشّاعر:

عرق بر چهره ات گل یا گلابست و یا پروین به روی ماهتابست؟

جهان ز شعر تو پوشد ملابس زینت فلک ز نطم تو سازد جواهر اکلیل

فجزاه الاله مغفرة و کساه ملابس الرّحمه

دزد و قلابست خصم نور بس زین دو ای فریادرس فریاد رس