لؤم

قال قتادة فی هذه الایة اکرم الکرم التقوی و الام اللؤم الفجور.

دلا گر طالب مایی برآ بر چرخ خضرایی چنان قصری است حصن من که امن الؤمنین دارم

چو درج لؤلؤم، شد برج دلو، اندر نظر پیدا؛ در آن چون ماه کنعان، زهره ی تابنده را مسکن

همه‌به نفس‌خبیث‌وهمه‌به‌طبع‌شریر همه به کذب مثال و همه به لؤم سمر

اصل هرکاری کنون بستی تو بر عقل و کرم جَهل جُهّال از میان بیرون شد و لؤم لِئام

کسی کو ز خیر خویش ندارد رهی به پیش زهی جهل و ابلهیش زهی لؤم و احمقی

که هر دل کو بقیومست قایم نترسد ذرّهٔ از لؤم لایم