قیصران

دست از دامان کبریایت افتاده قصیر، قیصران را

یکی مرد بود از نژاد سران هم از تخمهٔ نامور قیصران

در روم ز اژدهای تیرت زهر است نواله قیصران را

آنکو گدای درگه او را ز کبریا بر قیصران قصر فلک زیبد افتخار

بطریق دید رویش گفتا که در همه روم از قیصران چنان تو دین‌گستری ندارم

قیصران هفت قصر لاژوردی روز و شب نوبت دین نبی در دیر مینا می زنند

ور نهی روی سوی کشور روم قیصران را بیاوری ز قصور

فرّاش قصرش قیصران نعلین او تاج سران در جنب او پیغمبران چون پیش خور جرم سُها

غلغلی افتاده از وی در جهان قیصران عصر را نبود چنان

بروی کسروان نور سجود خاک درگاهش به پشت قیصران خط نشان چوب دربانش