قناره

سازد دل را ز شوق پاره هر مصرع شعر چون قناره

اگر از عید قربان سرافرازان بدانندی نه هر پاره ز گاو نفس آویز قناره ستی

قصاب را ز خون منش تیغ سرخ روست باشد قناره اش چو خیابان ارغوان

یک مسلخ است عالمی از دست و خنجرش هر نیش خار، لخت دلی را قناره است

جگر به خون دل آلوده کرد قصّابم چه گوشت بود که آویخت از قنارهٔ ما

دل مردم زند از هر کناره به بوی گوشت خود را بر قناره

ز کشتگان مگرت در نظر بیارد دوست تو خویش بر مژه او قناره کن ای دل

قصاب ده اگر چه که ما را بکشت زار هم می چریم در ده و هم بر قناره‌ایم

نداشت یکسر مو جای خالی آن صف مژگان دریغ دل که نیاویخت بر قناره دیگر

گر بر سر کوی عشق بینی سرهای بریده بر قناره