قن

ذوق خنده دیده‌ای ای خیره‌خند ذوق گریه بین که هست آن کان قند

از خویش برون آی که پیراهن بادام از پوست چو زد خیمه برون، پرده قندست

در شکرزار قناعت نبود تلخی عیش دیده مور درین بادیه تنگ شکرست

می شود خاک شکرزار تو بی دیده شور گر تو چون مور به اکسیر قناعت سازی

حسن و عشقند از دو سو در کار جرم چشم من و لب او چیست

کارگیتی ازوست جمله به سامان پایهٔ دین از اوست محکم و متقن

چون نماند ذره‌ای اخگر پدید ققنسی آید ز خاکستر پدید

تنگ شکر را گشودی از لبت بر سر هر حرف، قندی بسته ای

با چنین همتی قناعت نیز دارم از هرچه دادم افزونتر