قم

مگس بهر آن دست مالد به درد که نارد ز صد کاسه یک لقمه خورد

مه و خورشید دیدم روی در روی ندیدم جز قمر در کوی خورشید

معذور دار، اگر قمرت گفته‌ام، که من مستم، حدیث مست نباشد بجای خویش

نصیب تو زان نیست یک لقمه بیش منه بهر آن رنج بر جان خویش

آن رفت که بودمی من از عشق تو شاد از عشق تو می نایدم از عشقم یاد

گر به دور حسن او دیدی بلای او چه سود چون که ناچار است در دور قمر باید کشید

تن‌شان گرچه در نظر باشد جانشان برتر از قمر باشد

مریض عشقم و مرگم حیات تازه باشد اگر میرم به صد زاری مموییدم مموییدم