قلاوز

تو قلاوزی و پیش‌آهنگِ من‌‌‌! درمیانِ ره مباش و تن مزن

به هر ره راهبر هشیار باید در این ره نیست جز مجنون قلاوز

آن رهی که بارها تو رفته‌ای بی قلاوز اندر آن آشفته‌ای

چون دید که می‌سوزم گفتا که قلاوزم راهیت بیاموزم کان راه نرفتستی

دولت قلاوزی شده، اندر ره درهم زده در کف گرفته مشعله، از شعلهٔ عین‌الیقین

نه قلاوزست و نه ره داند او یوسفا کم رو سوی آن گرگ‌خو

کجا رسد سوی درگاه تو قلاوزوهم که راه خود همه تا چرخ هفتمین داند

گر وحدت خود را با قلاوز فرستی از وحدت تو هستی دیار نماند

در آن پویه تعجیل میساختند رهی بی قلاوز همی تاختند

یاری فرما، قلاوزی کن تا رخت بکوی تو کشانم