قلاده

سگ آستان نیازم که دارم به گردن ز طوق وفایش قلاده

ای شمس قلاده ثریا تقدیم رهت و شاح جوزا

شیر سیه برهنه ز هر زر و زیوری سگ را قلاده در گلو و طوق در دم است

شعبی گفت: رسول خدا (ص) روز احد مثلتها دید که بر مسلمانان بعد از قتل کرده بودند. هند با جماعتی از زنان بر سر کشتگان میگشت و گوشها و بینی هاء ایشان میبرید، و از آن قلاده ساخته و جگر حمزه (رض) بیرون کرده، و همچنین عبد اللَّه بن جحش را دید گوش و بینی بریده و شکم برکرده. اما در خبر است که عبد اللَّه بن جحش خود دعا کرده بود آن گه که به احد میرفت که: بار خدایا اگر ما جنگ با کافران کنیم چنان تقدیر کن که عبد اللَّه بن جحش بر دست ایشان کشته شود، و بوی مثلة کنند تا تو گویی در قیامت که: این با تو به چه کردند؟ و من گویم: از بهر تو در دین تو. مصطفی (ص) که آن مثلتها دید دلتنگ گشت، گفت: اگر ما را نصرتی بود بعد ازین بر کافران، با ایشان همین کنیم که ایشان با مسلمانان کردند ربّ العالمین آیت فرستاد: لَیْسَ لَکَ مِنَ الْأَمْرِ شَیْ‌ءٌ.

یا که من قابلِ قلّاده نبودم هرگز، یا سگ کوی تو محتاج به قلاده نبود

زمانه گردن اقبال را قلاده کند هر آن قصیده که من بر سرش نویسم : قال

دهند گردن تسلیم سروران جهان بهر قلاده که از زلف یار برخیزد

هلال نیست، که باشد قلاده سگ نفس که پای تا بسر از حرص لقمه یی شده کام

سر از قلادهٔ آموختن مپیچ و بدان که دیگران هم از آموختن شدند استاد

تا نام من برآید در حلقه سگانت طوق سگ تو بادا، در گردنم قلاده