قلاب

نتوان برد به زورم ز خرابات برون گر درآویزند از گردن من قلابی

روا نبود، کنم فکر کار بازاری چه خواستم من ازین انقلاب ادباری

تشویش و اضطراب بهر جان و دل بجوی تغییر و انقلاب بهر بوم و بر ببین

زاهدان را برده از جا زلف چون قلاب او گشته عالم زیر دست تیغ چون محراب او

صورت قلاب ماهی گیرد از ناراستی رشته تسبیح زاهد را چو در سوزن کنم

ناخن دخل است کوتاه از سخنهای متین ماهی لب بسته را قلاب نتواند گرفت

آسوده است تا ابد از بیم انقلاب محروسه ولایت دین در پناه تو

دست ما را می‌تواند انقلاب روزگار از گریبان آورد در گردن مینا کند

شعله های انقلاب روزگار چون بباغ ما رسد گردد بهار

زر صافی بدم، از ریب و رنگ طبع بیگانه چه دانستم که دوران در کف قلابم اندازد