قفیز

ز پند تو کمی نبد هیچ چیز ولیکن مرا خود پر آمد قفیز

بر جهان دارم و روا دارم گر بپیمائیم به کون قفیز

دو نیزه بلندی بود پیکرش قفیز زمین در نگنجد سرش

چون بگیرم منزلی گوید که خیز مرد خود رس بحر را داند قفیز

عبدالواحدرا غلامی بود او را چندین سال خدمت کرده بود و چهل سال عبادت کرده اندر ابتداء کار کیّالی کرد چون فرمان یافت او را بخواب دیدند گفت خدای با تو چه کرد گفت خیرست ولیکن از بهشت محبوسم که چهل سال قفیز از غبار پیمانه بر من بیرون آورده اند.

در آرزوی آنم کز ملک وضعیتی آرد به ربع برزگرم ده قفیز گال

بسی تشنه بر زین بمردند نیز پر آمد ز شاهان جهان را قفیز

وزان روی گستهم بشنید نیز که بهرام یل را پر آمد قفیز

برین کار بگذشت یک هفته نیز ز جادو جهان را برآمد قفیز

برگشته به صد خواری و بی عاری و اینک باز از پی اخذ طمع دانک و قفیزست