قفار

در عهد بندگیّ تو هرجا که میروم اوّل وفا و پس منش اندر قفارسم

در همه بوم هند هیبت شاه لرزه افکنده بر جبال و قفار

آب چشمم ز آتش دل نزهت جان می‌برد همچو باد تند کاه از روی خاک اندر قفار

شهریاری که از سیاست او چون حرم شد همه جبال و قفار

بسوی مرکز ملک آمدی بنصرت و گشت ز مقدم تو مزین همه بلاد وقفار

گفت حکم میر ملک جم ز بس جاری بود چون حدیثش بر لب آرم آب جوشد از قفار

قرارگاه افاعی همه جبال و قفار مقامگاه شیاطین همه سهول و حرون

چرخس و چرخ را نتوان دید بر زمین بحرست و بحر را نتوان یافت در قفار

باطنش از ظاهر او خوشتر است در قفار او جهانی دیگر است

چو لاله گردد از زخم خنجر تو قفار چو سرمه گردد از سم مرکب توجبال