قطران

یاد آن شب کز خیالت چشم من پر نور بود تیره چشمم را ز سیل قطره چون قطران کند

ز قطران یکی بحر آمد بجوش بشد سر ز بانگ تبیره ز هوش

شهنشاها گر از سر‌چشمهٔ جودت مدد یابم به دریای ضمیر من‌کند هر قطره قطرانی

بیابانیانی چو قطران سیاه از آن بیش کاندر بیابان گیاه

«… در تبریز قطران نام شاعری را دیدم، شعری نیک می‌گفت، اما زبان فارسی نیکو نمی‌دانست. پیش من آمد، دیوان منجیک و دیوان دقیقی بیاورد، و پیش من بخواند و هر معنی که مشکل بود از من پرسید به او بگفتم، و شرح آن بنوشت و اشعار خود بر من خواند.»

تیری است‌که رفتارش سنبل کند از نسرین مرغی است که منقارش گوهرکند از قطران

زمانه رخ به قطران شسته وز رفتن برآسوده که گفتی نافریده ستش خدای فرد فردائی

شبی در زیر گرد تند پنهان چو دوده ریخته بر روی قطران

خرد را زان شگفت آید که دستش همی سازد ز قطران آب حیوان

بود قطران نکته دانی سحرساز قطره ای از کلک او دریای راز

برادی بر دل قطران در شادی گشادی تو چنان کوهست شاد از تو ز دولت شاد بادی تو