قصی

نقصی ست بر آن خاک که بر وی گذری عیب است بر آن باد که بر تو گذرد

چشم پوشیده تماشای رخش می کردم به چه تقصیر دو چشم نگرانم دادند؟

ز تقصیر او این خداوند را سر و ریش این بنده بایست دید

اشک همی ریز به صد درد و سوز عذر همی خواه ز تقصیر روز

این قصیده جواب زینبی است «‌ای خداوند آن قبای سیاه‌»

چون اثر تقصیر دارد نیست نقص آه ما گر نباشد کارگر پیکان گناه تیر نیست

که یبقی الحب ما بقی العتاب که هر نقصی کشاننده مزیدیست

همی به رمز چگویم قصیده ای دیدم چو از زمانه بهار و چو از بهار چمن

ای یادگار مانده جهان را ز اهل فضل بس باشد این قصیده تو را یادگار من

ار جو که ضعف تن نکند خاطر مرا در مدح تو به عجز و به تقصیر متهم