قسم

قسم او خاکست گر دی گر بهار میر کونی خاک چون نوشی چو مار

ای فلک در گذر از قسمت ما، شرم بدار چند در کاسه خود دست به مهمان ندهی؟

هرچه پیشت می نهد از خوان قسمت روزگار چون شراب کهنه تلخش خوب و شیرینش بد است

فزون، چون ز قسمت نیاید به دست زنی بر به هم از چه بالا و پست؟

به شام زلف سیاهت قسم تو خود دانی که مست لعل تو گشتم ز بامداد الست

قسمت این بود که از دفتر پرواز بلند به من خسته به جز چشم پریدن نرسد