قسطاس

ولیکن ارچه به قسطاس رستگاری من که بلادن را نست سنگ یک مثقال

ز بهر خوشه کردن ساخت چون داس به رخش راندنش بستند قسطاس

مستقم آمد ز دست شاه دین قسطاس عدل چون بمیزان حمل شد روز و شبرا اعتدال

تو وزن هر سخنی را به لطف می دانی تو قسط هر هنری را به طبع قسطاسی

ز قسطاس ستوران زال عالم ز هم گیسو گشاده بهر ماتم

برهان دین و داد فریدون شه آنکه هست قسطاس فهم و فکرت مقیاس فرّ و فال

جزین تقسیم در قسطاس اکبر ولایت را بود تقسیم دیگر

کاین حریف من مگر رسطاستی یا ابونصر است یا قسطاستی

شانه زن از پنجه به قسطاس خویش ریش کن از غایت وسواس خویش