قرنفل

والله که نشان‌های قَرویِ دهِ یارست آن نرگس و نسرین و قرنفل که چریدیم

تا نیست چو خورشید به تنویر ثریا تا نیست چو کافور به تأثیر قرنفل

بویی که تو از مشک و قرنفل شنوی از دولت آن زلف چو سنبل شنوی

سنبل از خوشه‌های مشگ انگیز بر قرنفل گشاده عطسهٔ تیز

هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی از دولت آن زلف چو سنبل شنوی

دلی ز سودای او نیاسود، بمجمر خال او کنید دود چنانکه شد هر چه بود نابود، چه عنبر و صندل و قرنفل

جز قرنفل یا سمن یا گل مچر رو به صحرای ختن با آن نفر

ترکا تو هم از چهرهٔ خود مجمری افروز در زلف بر او عود نه از خال قرنفل

ما در این ره همه نسرین و قرنفل کوبیم ما نه زان اشتر عامیم که کوبیم وحل