قربت

و گفت: اول مشاهده قربت است و معرفت بعلم الیقین و حقایق آن.

ترا منشور او چون هست اینجا رسیدی تو به کل در قربت لا

بطاعت قربت دلدار دریاب پس آنگه درگشادست زود دریاب

ز ابرهیم دید او خلّت کل که تا بر وی عیان شد قربت کل

که ایشان برده ره در قربت تو رسیده در نمود حضرت تو

اگر از وصل او دیدی تو قربت ترا تا جاودانی هست دولت

اگر اندر خواب هیچ خبر بودی و یا مر محبت و قربت را علت گشتی بایستی تا در بهشت که سرای قربت است خواب بودی چون اندر بهشت خواب و حجاب نبود دانستم که خواب حجاب است.

بدان که هر کسی صحبت و دوستی را نشاید، بلکه باید که صحبت با کسی داری که اندر وی سه خصلت بُوَد. خصلت اول عقل باشد که در صحبتِ احمق هیچ فایده نباشد و به آخر به وحشت کشد، که احمق آن وقت که خواهد که با تو نیکویی کند باشد که کاری کند ــ به احمق ــ که زیان تو در آن بُوَد و نداند؛ و گفته‌اند: «از احمق دور بودن قربت است و در روی احمق نگریستن خطیئت است.» و احمق آن بود که حقیقتِ کارها بِنَداند و چون با وی گویی فهم نکند.

درون بحرم و جوهر بدیده کنون در قربت جوهر رسیده

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

عجب نباشد اگر پا کشم ز مسند قربت تو آفتابی و من ذره‌ام چه جای من است این