قربان

کشت خلیل از پی او چار مرغ کاش به قربانیش آن چارمی

یافت خود را و دید کاو جان است تن چو حیوان برای قربان است

نی شما گفتید ما قربانییم پیش اوصاف بقا ما فانییم

جان پدر فدای تن پاره پاره‌ات قربان زخم‌های فزون از ستاره‌ات

اگر عید رخ خوبش نماید چه جان باشد که قربانش نباشد

شد از نادیدن روی تو جسمم چون هلال آخر به قربان تو هر کاهیدنی بالیدنی دارد

من به عید روی چون خورشید تابانش بگو این محقّر جان به پیش دوست قربان چون کنم

اندر دل هر شیر ز قربان تو تیریست وندر برهر گرد ز رمح تو سنانی

ز هر سوخفته در خون نیکبختی مگر خود عید قربان است امروز

بگذار ماهِ روزه به طاعت، که دشمنت گر بگذرد ز روزه به قربان نمی‌رسد