قرار

پس حلقهٔ زلف کرد در گوشم یعنی که به بندگی ده اقرارم

قرارهای مرا با تو رنگ و بویی نیست که با زمانهٔ اینها قرارها دارم

گر ماه رخان تو برآید از من ببرد دل و قرارم

بقای عالم و آدم، دلیل هستی او است که بی روان نبود جسم را ثبات و قرار

کنند اقرار بر منصور اعیان که سر میبازد از عشق دل و جان

گفتا: تو که باشی که کنی یا نکنی کان من بودم که بیقرارت کردم