قرابه

چه سماع‌هاست در جان چه قرابه‌های ریزان که به گوش می‌رسد زان دف و بربط و اغانی

پس ز بهر یکی قرابه می که مرا بر تو رسم سال بود

بدان قرابهٔ آویخته همی مانم که در گلو ببرد موش، ریسمانش را

قرابه دل ز اشکستن شدی ایمن اگر از لطف شراب وصل آن شه را دمی در وی درنگستی

چنین گفتا که خلق این خرابه همه هستند کالوی قرابه

برجست و پیش‌ خم شد و بر سرکشید می از کف قرابه از گلوی خویش جام کرد

قرابهٔ نام و شیشهٔ ننگ افتاد و شکست بر سر سنگ

ز عشق تو دلها پر از خون شد آری ز یک خم لبالب شود صد قرابه

درین قرابه‌های سبز زرکار نظامی را سیه شد در شهسوار

بسوز ای دل در این عین خرابه بکن مستی و بشکن این قرابه