[ویکی فقه] قراء به صاحبان یکی از قرائت های هفتگانه یا ده گانه قرآن و مانند آن ها، یا قرائت کنندگان قرآن به صورت فنی اطلاق می شود. «قراء» جمع «قاری» است. «قاری» در یک اصطلاح به کسی گفته می شود که یکی از قرائت های هفتگانه یا ده گانه یا چهارده گانه قرآن و مانند آن ها به او منسوب باشد. در زمان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلّم عده ای از صحابه در حفظ و مهارت های مربوط به قرآن شهرت خاصی داشته و در این زمینه به مقام استادی دست یافته اند. آنان قرائت را از رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) یا از برخی صحابه آموخته بودند. این قاریان با قرائت های مختلف مورد تایید پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) آشنایی داشتند و بخش مهمی از تخصص آنان خودآموخته و تجربی بود و از حافظه خوبی برخوردار بودند و در زمینه حفظ قرآن، به درجات بالایی دست یافتند و به دیگران هم دانش قرائت آموختند. کابرد اصطلاح قراء اصطلاح «قراء» در کاربرد دیگر شامل تمام قاریانی می شود که به صورت فنی به قرائت قرآن اهتمام ورزیده اند؛ اعم از قرای صدر اسلام یا پس از آن. بنابراین، قاریان به چندین طایفه تقسیم می شوند: قرای صحابه، قرای تابعین، قرای حرمین، قرای عراقین، قرای عشره، قرای اربعة عشر، قرای سبعه، قرای شام. قرائات سبعه قـرائت قرآن و تلاوت آیات آن یکی از مهم ترین مسایل قرآن به شمار می رود،به طوری که از همان ادوار نـخـسـتـین پیوسته عده ای به این کار همت گماشته وعهده دار قرائت قرآن و تعلیم آن در جامعه اسلامی بوده اند طبقات قرا شامل بزرگان صحابه چون عبدالله بن مسعود، ابی بن کعب، ابوالدردا و زیدبن ثابت درطـبـقـه اول، عبدالله بن عباس، ابوالاسود دوئلی، علقمة بن قیس، عبدالله بن سائب، اسودبن یزید، ابوعبدالرحمان سلمی و مسروق بن اجدع در طبقه دوم، و بـالاخـره بزرگانی دیگر در طبقات سوم تا هشتم می گردد پس از این طبقات از قرا، عهدتدوین قرائات آغاز شد و به دنبال آن قرا سبعه تعیین گردیدند.سـلـسـله قرا (قاریان به نام قرآن) و قرائات، قرن به قرن پیوسته ادامه داشت تااین که در اوایل قرن چهارم ابوبکر ابن مجاهد (۲۴۵-۳۲۴) شیخ القرا بغداد، قرائات را در هفت قرائت از هفت قاری بنام، به رسمیت شناخت بعدها در دوره های مختلف هفت قاری دیگر اضافه شد که بدین ترتیب مجموعا چـهـارده قـرائت مـعـروف شد به دلیل آن که هرکدام از این قرائات به وسیله دو راوی روایت شده، مجموع قرائت متداول به بیست و هشت قرائت می رسد.در حـجیت قرائات و تواتر آن ها، که آیا جملگی به طور متواتر از پیامبر اکرم نقل وضبط شده است یا نـه، گفتگو فراوان است به طور کلی از آن مباحث می توان نفی تواتر قرائات را نتیجه گرفت، زیرا طـبـق رای محققین، بیش از یک قرائت از پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) نرسیده است و آن قرائتی است که در مـیـان مـردم (جـمـهور مسلمانان) متداول است و هر قرائت که با آن مطابق باشد، مقبول وگرنه مردود است. تعریف قرائت ...
معنی کلمه قراء در ویکی واژه
خوش خوان، نیکو خوانندة قرآن. قا
جملاتی از کاربرد کلمه قراء
وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بالتّوحید و التّعظیم و ادعه باسمائه الحسنی و قیل: معناه: اذکر: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» اذا اردت قراءة القرآن او الصّلاة وَ تَبَتَّلْ إِلَیْهِ تَبْتِیلًا ای انقطع الیه انقطاعا و اخلص له العبادة اخلاصا. و توکّل علیه توکّلا.
نوعی استدلال است که مقدمات آن از نتیجه به صورت محتمل پشتیبانی می‌کنند. در مقابل استدلال استنتاجی است که مقدمات به صورت قطعی از نتیجه حمایت می‌کنند. در منطق کلاسیک استدلال استقرایی را استدلال از جزء به کل تعریف می‌کردند که در منطق جدید این تعریف پذیرفته نیست. بعضی انواع استقرا تعمیم، استدلال علی، استدلال بر مبنای تمثیل و پیش‌بینی نام دارند. فرایند استقراء از مشاهدات جزئی شروع شده و استنتاج نتایج تعمیم داده می‌شود.
ابوبکر محمد بن حسن طبری چالوسی (۴۶۵–۵۶۴) معروف به ابوجعفر صوفی فقیه، مفتی، واعظ و محدث سدهٔ پنجم هجری اهل چالوس طبرستان بود. وی سال ۴۶۵ قمری در چالوس متولد شد و در نیشابور به تحصیل پرداخت و سپس در کسوت واعط، محدث و مفتی رهسپار بغداد شد و پس از آن به مصر و حجاز سفر نمود و به شهرت بسیار دست یافت و در نهایت در سال ۵۶۴ قمری در آمل وفات یافت. در سال چهارصد و هفتاد و دو در چالوس طبرستان متولد شد و در محرم سال پانصد و چهل و سه در آمل وفات یافت. کتاب الاِجارة فی الکلام علی الاستئجار للقراءة علی المیت از آثار معروف اوست.
ابوالفرج ابن مسعود رونی (درگذشتهٔ ۵۲۵ هجری[نیازمند منبع])، در رونه از قراء نیشابور[نیازمند منبع] متولد شد. چون مدتی در لاهور زیست اور را لاهوری نیز گفته‌اند[نیازمند منبع]. آغاز شهرت او از هنگام ورودش به دربار سلطان ابراهیم بن مسعود غزنوی بود، و در زمان پسرش سلطان مسعود غزنوی ادامه یافت. انوری از سبک او پیروی کرد. نامش بلفرج نیز ضبط شده‌است.