قدم زدن

بسیار سهل در ره دعوی قدم زدن بسیار صعب در ره معنی زدن قدم

کورانه چند در پی عصیان قدم زدن شایدکه بازگردی از این راه دیده رو

جسد بی جان حسین‌پور را همسرش سارا عراقی، در ساعت ۸ و ۱۵ دقیقه صبح ۲۵ دی‌ماه ۱۳۸۵ در کنار بخاری منزل می‌یابد. به گفته نگهبان منزل، او تا ساعت ۳ صبح مشغول قدم زدن بوده‌است و طبق گزارش پزشکی قانونی در بین ساعت‌های ۴ تا ۶ فوت کرده‌است. بر اساس گزارش‌ها، از بینی او دو قطره خون خارج شده بود. جسد او به بیمارستان نمازی منتقل و تا ۱ بهمن در آنجا نگهداری شد.

موزیک ویدئوی همراه «آغاز دوباره» توسط فیلیپ آندلمن کارگردانی شد. این ویدیو که در پاریس ضبط شد، سوئیفت را در حال قدم زدن در شهر با معشوقه‌اش به تصویر می‌کشد. سوئیفت این ترانه را به صورت زنده در جوایز انجمن موسیقی کانتری ۲۰۱۲ اجرا کرد و آن را در فهرست اجراهای تور سرخ (۲۰۱۳–۲۰۱۴) قرار داد. او نسخهٔ مجدد ضبط‌شدهٔ این ترانه، تحت عنوان «آغاز دوباره (نسخهٔ تیلور)» را به‌عنوان بخشی از آلبوم دوباره ضبط‌شدهٔ سرخ (نسخه تیلور) (۲۰۲۱) منتشر کرد.

کجا روم‌ که چو اشکم به هر قدم زدنی هزار قافلهٔ عذر لنگ می‌آید

به رهگذار طلب هر که پا ز سر نشناخت قدم زدن به طریق قلندری داند

در کاروان ما جرس هرزه نال نیست گلبانگ بر قدم زدن ما درای ماست

بدانک احتیاج مرید سالک بشیخ و اصل از وجوهات بسیارست: و جه اول آنک راه ظاهر بکعبه صورت بی‌دلیلی راهشناس نمیتوان برد با آنک رونده آن راه هم دیده راه بین دارد هم قوت قدم هم راه ظاهرست و هم مسافت معین آنجا که راه حقیقت است صد و بیست و اند هزار نقطه و نبوت و عنصر رسالت قدم زدند نشان یک قدم ظاهر نیست. بیت.

راه توحید در قدم زدن است قعر دریا چه جای دم زدن است

در راه خدا قدم زدن کار تو نیست بسیار مپو، نمی توانی، ای دل

زین بیش قدم زدن هلاک است در مذهب عشق عیب‌ناک است

همان‌طور که از ارجاع‌های بالا بر می‌آید، «راه رفتن خدا»، «سکونت خدا» یا به صورت کلی، عبارت «راه رفتن»، به معنای «معیّت و همراهی» است، نه راه رفتن به معنای فیزیکی آن. تورات این مطلب را به خواننده در قالب روایتِ پیدایشِ آغازینِ انسان می‌رساند، که بشر (آدم و حوا)، قبل از گناه اولیهٔ خود، همراهی و معیّت خالق خود را در باغ عدن داشت. بشر پس از پا گذاشتن به دنیایی که با قدرت اختیار خود، به سوی گناه قدم برمی‌دارد، این «قدم زدن با خدا» یا «همراهی و معیت خداوند» از دست رفت. از آن پس، همواره این «قدم زدن با خداوند» به یک هدف و آرزو برای انسان حقیقت‌طلب تبدیل شده‌است.

کای بی خبر این چه دم زدن بود وز راه برون قدم زدن بود