قد و بالا

که عشق من ای خواجه بر خوی اوست نه بر قد و بالای نیکوی اوست

سرو پیش قد و بالای تو دیدم پست است عقد زلف تو به انگشت گرفتم شست است

به چهر و سیما فرزند ماه گردونی به قد و بالا مانند سرو کاشمری

دریغا از قد و بالای علی اکبر دریغ از جعد گیسوی سمن سای علی اکبر

در باغ روم بی‌تو و هر سرو که بینم پایش به هوای قد و بالای تو بوسم

ای سرو سهی که قد و بالات خوشست آن دُرج پر از لؤلؤی لالات خوشست

چون مؤذن قامت آرم گر ببینم قامتت چون نیارد سجده پیش آن قد و بالا یکی

من به یاد آن قد و بالای تو سرو نازا بس زمین بوسیده ام

از پستی و بالا همه کس نعره برآورد هر جا که حدیث قد و بالای تو کردیم

سرو سهی در بوستان چندانکه بالا می‌کشد پیش قد و بالای او از سرکشی پا می‌کشد