قتیل

بر آن قتیل که بی سر، به زیر خاک نهان شد چرا به سر نکنم خاک و، آشکار نگریم؟

نباشد عیب اگر گردم قتیل چشم خوانخوارت که هم روزی شهید آید به تیغ کافران غازی

قتیل عشقرا حاصل چه مستوری چه سرمستی اسیر شوق را منزل چه معموری چه ویرانی

هر که کشته شود فلک گوید : « مالهذا القتیل من وادی ؟ »

گشته قتیل، نوخطان مانده به جا در آن میان مشت زنان سوخته سینه و تیره معجرا

هین ببر آن سر به دامان ای خلیل هم در آغوش افکن آن جسم قتیل

کی شود سوز قتیلت کشته زیر تیره خاک زانکه این آتش ز جان روشن او خاسته ست

روزی اگر بتیغ محبّت شوم قتیل خونم از آن سیه دل نامهربان بجوی

تیغت زبان نمی کشد ارسرخ رو نیم با خون خویش چهره طرازد قتیل را

لابه های آن قتیل تیر عشق می نشد پذرفته نزد پیر عشق