قبیله

برگشت چو قیس غم رسیده زان شمع قبیله دل رمیده

با اهل قبیله گفتگو کرد وز هر نفری سراغ او کرد

روزگاری پیشمان آمد، بدین صنعت همی هم خزینه، هم قبیله، هم ولایت، هم لوی

قیس و پدرش به هم نشستند اعیان قبیله حلقه بستند

عاشق چه غم خورد که عنان را ز دست داد سوزد دل قبیله ز مجنون زیاده تر

ازجبهه طالعش چه جویی سر خیل قبیله وفا زاد

دادی از روی شهوت و بیداد آبروی قبیله‌ای بر باد

یکی دیگر به تدبیرات و حیله به خورشید گوید:«ای نور قبیله»

تاج سر قبیله و آل پدر تو باش کز تو سرش به تاج بزرگی مُکَلَّل است

زین غم همه در گداز گشتند گریان به قبیله باز گشتند