قبر

چون خاک گردم در ره وصلت همین بس باشدم کایی و از تو سایه ای بالای قبر من فتد

مرگ و قبر و حشر و نشر احوال اوست نور و نار آن جهان اعمال اوست

که قبر نور چشم شاه بی‌سر اکبر است اینجا

سوی قبرستان گذاری کن، که خوش بوم و بریست سبزه هر سو خط یاری گل رخ سیمین بریست

و حکی عن ابی یزید البسطامی انّه قال: لو قال لی منکر و نکیر فی القبر من ربّک؟ قلت لهما لا تسألانی من ربّک و لکن سلا ربّی من عبدک؟

پخته مردی پخته تر گردد ز جبر، جبر مرد خام را آغوش قبر

وزان رختها کان بقبر افکنند بتابوتها نقش و زیور کنند

بر تختگاه چرخ زمینش بود مقام آن سالکی که بر سر قبر تو شد مقیم

عاشوا بلا فرقة ثلثهم واجتمعوا فی‌الممات فاقبروا

ترا که‌ گفت‌ که از لوح قبر کن بالین ترا که ‌گفت ‌که از خاک ‌گور کن بستر