قباحت

و بدان که جمیع الفاظی که متضمن بی شرمی و فحش هستند همه مذموم و قبیح اند، گو بعضی قبیح تر و ذم آن شدیدتر باشد، خواه در مقام دشنام و اذیت بگوئی یا در محل شوخی و مزاح، یا مقامی دیگر و چون این عبارات مختلف اند در قباحت، بعضی از آنها مکروه و بعضی از آنها حرام اند و بعضی حرام را تخصیص داده اند به صورتی که در مقام دشنام و اذیت باشد نه در مقام شوخی یا به جهت عادت به هرزه گوئی و دور نیست که بعضی الفاظ که بسیار فاحش هستند حرام باشند اگر چه در مقام دشنام نباشند.

قباحتها که باشد قاف تا قاف دهی آن لحظه بر نفس خود انصاف

بر بالایت ار پایش بدی باز نماندی در چمن سرو از قباحت

به توصیف تو از فرط صباحت نیفزود از ستایش جز قباحت

هرگز این حیله در دلم نخلید وین قباحت به خاطرم نرسید

مه دوستْ با رقیبْ نیشته قباحتْ نییه؟ مگرْ که انصافْ بالایِ طاعتْ نییه؟

هرچ آن قبیح‌تر بکند یار دوست‌روی داند که چشم دوست نبیند قباحتش

ای بشر! مظهر ظرافت شو نه ز سر تا به پا، قباحت باش

در آینه قبیح نماید رخ قبیح غفلت مکن حکیم ز وجه قباحتش

زشتی ای عاشق قباحت فهم کانچه زیبا کند همه زیباست